روند موسیقی در طول تاریخ ایران، فراز و نشیب‌های زیادی را طی کرد تا به یکی از دوره‌های طلایی هنر در ایران یعنی دهه پنجاه در ایران برسد.ظهور ترانه‌سرایان و آهنگسازان و خوانندگان در دهه پنجاه، سرعت فراوانی می‌گیرد و زمینه‌ای فراهم می‌شود تا نسلی ماندگار با آثاری فاخر را در تاریخ موسیقی ایران ثبت کند. یکی از ماندگار‌ترین چهره‌های این عصر طلایی «غلامحسین بنان» بود.
هنرمندی که با صدای گرم و دلنشین‌اش، قلب و روح مردم جامعه ایرانی را، به موسیقی فاخر نزدیک‌تر کرد و با ترانه‌هایی نظیر الهه ناز، بوی جوی مولیان، بهار دلنشین و از همه مهم‌تر، ترانه «ای ایران؛ ای مرز پر گهر» (که تبدیل شد به سرود ملی غیر‌رسمی بین ایرانیان) و آثار متعددی که با شرکت در برنامه بزرگ گلها از خود بر جای گذاشت، خاطره‌ساز نسل‌های متمادی در بین ایرانیان شد. بنان که هم دوران طلایی موسیقی و هم دوران افول آن را دیده بود، سرانجام در هشتم اسفند ۶۴ بر اثر بیماری و کهولت سن درگذشت و در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.
این امامزاده که مشاهیر فراوانی در آن دفن شده‌اند، اواخر دهه هشتاد شمسی، گرفتار مصیبتی به نام «یکسان‌سازی قبور» شد. متولی یکسان‌سازی قبرستان‌ها هم اغلب سازمان زیباسازی شهرداری است. روند بازسازی‌ها و یکسان‌سازی‌ها از سوی این نهاد، اغلب بدون توجه به اهمیت تاریخی صاحبان قبور و قبرستان‌ها صورت می‌گیرد و متأسفانه سر و کله وزارت میراث فرنگی زمانی پیدا می‌شود که آب از آسیاب گذشته و تخریب‌ها صورت گرفته است. مزار استاد بنان هم شامل بخشی از یکسان‌سازی در این امامزاده شد و سنگ مزار خود استاد بنان به اندازه یک مربع برش خورد و باقی ماند.
✒️امیرحسین حاجی علی؛ دانش‌آموخته کارشناسی تاریخ، دانشگاه تهران
